Dag 36 en 37

Op maandag was onze NCP weer eens dicht vanwege de regen (geen sportdag deze week). Dit keer was ook die van Amanda en Maija dicht omdat hun docent de sleutel kwijt was. Dus gingen we met zijn alle naar de NCP van Lotte en Emily. Wat een openbaring weer. Die docent geeft gewoon zelf les in alles en de kinderen kunnen zo veel beter Engels. Ze kenden daar alle groente, fruit, kleuren, voorwerpen zoals een nietmachine e.d. Onze mond viel open. Ook praten ze daar altijd in hele Engelse zinnen i.p.v. korte zinnen of alleen woorden. En dat met 45 kinderen, dat is weer eens andere koek. De klas hing vol met tekeningen en posters. Gelukkig was het hier ook zo dat als de docent de klas verliet, de kinderen niet meer luisterde. Wat verder op viel, is dat de kastdeur dicht werd gehouden met een mes door de deurhendels.. Zij willen echt dat er niemand in de kast komt! Vervolgens had Lotte een memorie gemaakt van letters in het alfabet die de kinderen bij elkaar moesten zoeken. Erg leuk bedacht maar het liep totaal niet omdat de kinderen steeds dezelfde kaartjes pakte. Gelukkig was er 3 keer een setje gevonden (bij toeval en met hulp ;)).
Tijdens het ontbijt van die kinderen, zag ik een kat en hoorde dat die kittens had dus de rest van de dag was ik afgeleid. We waren toch met zoveel vrijwilligers daar dat ze me vast niet miste. Wel nog even gekeken of ze mijn hulp nodig hadden met het werken met de werkbladen maar dat liep op rolletjes dus weer terug naar de 5 schattigste kittens van de wereld die moesten schuilen voor de regen (in mijn armen natuurlijk). Tot slot ben ik nog even terug gegaan om ‘the wheels on the bus’ te zingen met alle kinderen.
De maandagmiddag bestond uit eten in een visrestaurant als lunch, voorbereiden voor de NCP voor de rest van de week, kort slapen en spelletjes doen tot om 18.15 uur de nieuwe groep vrijwilligers kwam. Dit was maar een groep van 6 mensen (waarvan 3 Nederlanders, 1 Noor, 1 Brit en 1 Deen en zowaar 2 van de 6 waren jongens en de leeftijden varieerde van 17 tot tadada 45). We hebben ze meteen afgeschrikt door het watermeloenen lied voor ze te zingen. Gelukkig vonden wij het zelf grappig. ’s Avonds durfde ze uiteindelijk wel bij ons te komen zitten en hebben we elkaar een beetje leren kennen en met z’n alle spelletjes gespeeld.
Maandagnacht werd ik zwetend wakker. Ik wilde naar de WC gaan maar schrok me wild, er stond een man voor onze kamer. Bleek de security te zijn.. Fijn dat die man er is maar omg alsjeblieft niet meer vlak voor onze deur haha.

Op dinsdag gingen we later naar de NCP omdat de nieuwe vrijwilligers introductie kregen. Toen we aankwamen stond de docent nog buiten te wachten met de slotenmakers. Pas toen wij uit de bus kwamen, gingen ze naar het lokaal. Toen moesten we nog 20 minuten buiten wachten tot de slotenmaker de deur had gerepareerd (die klemde nogal erg). Dus 09.45 uur begon de lesdag. We hebben de letters E F G en H met ze geoefend. De docente zat erbij en keek ernaar. Dus de kinderen deden niet echt hun best met klassikaal oefenen. Met het schrijven van de letters gelukkig wel. Na het ontbijt zijn we vrij snel opgehaald, gelukkig.
Om 14.00 uur was het zo ver. Toen gingen we op weg naar Mazini. De grote stad. Een stad waar een goede orendokter werkte want nu was het de dag dat Sibonangaye zijn laatste hoortest kreeg. Samen met hem en zijn moeder (en alle vrijwilligers) gingen we op pad. De andere vrijwilligers was belooft door de stad te mogen lopen maar toen we bij de dokter aankwamen, zei de begeleider dat ze moesten wachten want het zou maar heel kort duren.. Natuurlijk niet. Het is Afrika en daarnaast moesten we een half doof jochie uitleggen op een knop de drukken als hij een piep hoorde. Dat duurde wel even. De dokter kwam erachter dat beide oren niet optimaal werkte maar beide wel genoeg werken om lage en hoge tonen te kunnen horen. Het wordt dus een gehoorapparaat oor beide oren, verbonden aan een kastje die hij op zijn borst moet dragen. In totaal zou dit bedrag veel duurder worden dan van te voren bedacht was maar omdat ik het jochie help, helpt de dokter mij door de rekening hetzelfde te houden. Daarnaast moest ik cash betalen, dat had ik niet bij me. Geen probleem, ik mocht het de dag erna overmaken bij een bank. En als kers op de taart gaat de dokter proberen het apparaat zaterdag klaar te hebben i.p.v. volgende week woensdag (wat gebruikelijk is) zodat ik het nog kan meemaken dat hij het gebruikt.